Zapotrzebowanie na żywność gwałtownie wzrosło w II połowie XIX w. Wielkopolscy rolnicy intensyfikowali produkcję, początkowo przez import maszyn, a później korzystając z produkcji Zakładów H. Cegielskiego. Poszukiwano też naukowego wyjaśnienia zależności plonu od nawożenia.
Badania Justusa von Liebigla, który udowodnił teorię mineralnego żywienia roślin, trafiły na podatny grunt i szybko się upowszechniły, dając realny wzrost produkcji. Stało się jasne, że badanie odczynu gleby i jej zasobności jest niezbędne.
Dlatego 1 października 1861 r. została powołana Poznańska Stacja Chemiczno-Rolnicza, która jako pierwsza w Polsce i jedna z pierwszych w Europie zajmowała się badaniem gleby oraz upowszechnieniem nowych metod upraw.
Stacja przechodziła różne reorganizacje, lecz od chwili powstania zawsze była w stanie sprostać oczekiwaniom rolników. Obecnie jej działanie opiera się na zarządzeniu Nr 17 Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 30 kwietnia 2004 r., które określa prawną podstawę, organizację oraz zakres działania.
Stacja wykonuje różne ekspertyzy z zakresu rolnictwa i środowiska, prowadzi doradztwo nawozowe oraz działalność szkoleniową i informacyjną. W tym celu współpracuje z Instytutem Uprawy Nawożenia i Gleboznawstwa oraz innymi jednostkami badawzo-rozwojowymi i instytucjami naukowymi.
Organizacyjnie Okręgowa Stacja Chemiczno-Rolnicza w Poznaniu podzielona jest na trzy główne działy:
Do zadań tego działu należy pozyskiwanie prób (głównie glebowych), ich wycena i przekazanie do Laboratorium. Po wykonaniu analiz, wyniki wracają do Działu Agrochemicznej Obsługi, gdzie są opracowywane w postaci map i zaleceń nawozowych. Zalecenia te, poprzez pracowników terenowych, trafiają do rolników i mogą być podstawą do ubiegania się o zakup dotowanych nawozów wapniowych.